lunes, 15 de septiembre de 2008

Tempo de silencio.

Ben, como podedes ver o título do meu blog volveuse contra min, nunha ironía do destino, e estiven calado durante moito tempo. ¿Pode que volva falar de novo, ou só serán unhas verbas pasaxeiras entre outro momento de mutismo? Só o tempo nolo dirá.

Por agora, tomo de Melvin de Gats a primeira idea para esta nova andaina. Un penique polos nosos pensamentos. Reproduzo aquí o que lle contestei alí (http://melvindegats.blogspot.com/)

Muy bien, pues ahí voy. Por cierto, acepto peniques ingleses, escoceses o galeses. Me da igual, pero cuando vayas a la pérfida Albión tendrás que entregarme uno... porque seguramente acabarás yendo conmigo y algunas personas más... de intachable reputación, por supuesto.

Todo el mundo que me conoce, mucho o poco, creo que me considera una persona hogareña, y por lo tanto rutinaria, hasta el punto de llegar a la molicie. La prueba más palpable es que siempre he gozado de una mal llamada curva de la felicidad, que sólo en los últimos años he intentado mantener a raya, a base de correr una hora por las mañanas. Este es un ejercicio, que hago en solitario, y, cuando un amigo del que he trabado conocimiento hace poco, me preguntó, con sorna, hacia dónde corría, no supe qué contestarle.

Hacia dónde corro? La pregunta a nivel prosaico tiene una respuesta evidente: de mi casa a la entrada del Tinteiro, y viceversa. Sin embargo, a un nivel más metafórico-profundo-trascendente o como quieran llamarlo, todavía hoy no sé a dónde me dirijo.

Intentaremos dar una serie de pistas en los próximos párrafos.

Como todo el mundo que me haya conocido en los últimos años sabrá, estoy inmerso en el estudio, con el objetivo de conseguir una plaza de profesor de enseñanza secundaria, pero quiero creer, en el fondo supongo que ingenuamente, que lo que realmente quiero es tener la oportunidad de enseñarle algo a alguien, ya sea en el ámbito académico o en el vital.

Por eso, aprovecho esta tribuna que me brinda el lupino que la regenta, para decir que he aceptado un trabajo informal en una academia, para dar clases de inglés y de ambas lenguas de nuestra comunidad. Este será mi primer contacto con las aulas desde que hace dos años tuve la oportunidad de dar algunas clases durante las prácticas del CAP. Ya veremos como salen las cosas.

Por otro lado, en el apartado de viajes, siguiendo el modelo planteado or el Sr. Lobo que alimenta esta página, ha sido un calco de los 25 veranos anteriores, y tengo 25 veranos (e inviernos, otoños y primaveras...) así que ya os podeis imaginar.

Mes y medio en Chapela, 15 días en As Bouzas (la aldea natal de mi madre) y el resto del tiempo en Ourense... Pero no todo iba a ser rutinario en mi vida, ya que la estructura del verano familiar se ha ido resquebrajando poco a poco en los últimos años gracias a trabar conocimiento con personas que viven territorialmente lejos pero anímicamente muy cerca (Mike, CMA, Rita, Parvaneh, Christa, Rosamary, Majo, Pere, Amaia, Cristobal, Roberto, Mabel) y al mayor dominio del coche que he ido adquiriendo.

Así este verano he recorrido lugares de Ourense, Pontevedra, Lugo y Valencia que no conocía, y que ya forman parte de mi periplo vital.

En el apartado de mujeres (siguiendo una vez más al que suscribe esta página... sí, sabíais que llegaría, dejad de gritar, no tengo nada interesante que contar en este punto, pero si no lo hago, empezareis a salivar...)

Lo único que puedo deciros es que desde que tengo uso de razón todos mis amigos y conocidos de todas mis etapas vitales (a algunos os he perdido la pista, a otros no, pero gracias a todos) han venido cada año con el mismo cuento: "Martiño tiene novia", no sé si por un interés morboso de saber cómo me iría en una situación así, o por preocupación sincera de que fuese gay (poco probable, pero la gente elucubra que mete miedo) o impotente (puedo estar inseguro de muchas cosas, pero me parece que en ese apartado no debería haber queja... e basta).

A esto se incluye el que últimamente propios y extraños, se pregunten anonadados como es que aún no tengo pareja... pero no voy a entrar en ese tema, que me pongo del hígado.

En los últimos tiempos he conocido a mujeres maravillosas, con las que no me importaría llegar a una relación más íntima que la amistad, pero tampoco fuezo la situación, debido al mantra actual de que el sentimiento o surge, o vale de bien poco. Como quiera que estoy bastante de acuerdo con el susodicho mantra, sólo puedo decir que en este asunto no sólo tiene que ver lo que yo quiera o desee, sino que depende también de una persona femenina... o masculina, vaya usted a saber, en materia sentimental. Así que en este apartado por ahora hada de nada... y que hablar 45 minutos con una amiga no implica nada... aunque yo mismo haya confesado que no me importaría que fuera mi pareja...

En cuanto a no tener rutina... equivocaste la sociedad. No es por hacer cosas nuevas que te sales de una rutina, ya que se acabarán volviendo rutinarias del mismo modo. La clave está en el sentimiento con el que las cargues, sean viejas rutinas o nuevas rutinas.

Después de este tostón... una cosa más: MUAAAAA. A mamarla!!!

PD: Si quieres hablar de éste u otros asuntos, queda conmigo en un bar. Es más entretenido.

Sedes bos, e non fagades cousas malas, e se as facedes, que non vos graven facéndoas.